History of Sorts

My tribute to my Mother and Hero, who passed away on January 26,1996. a day that forever changed my life.

My tribute is in Dutch, English and Frisian.

Dutch

Mama, deze foto van jou is typisch zoals mensen zich jou zullen herinneren. In de keuken, koffie aan het maken, klaar om soep en botherhammen te maken.

In diezelfde keuken vroeg je mij op 24 januari 1996: “Ben je gelukkig?” Hoewel er eigenlijk geen nauwkeurige vertaling is voor gelukkig, betekent het meer dan alleen blij zijn; het omvat ook tevreden of gelukzalig zijn. Maar op al die betekenissen kon ik antwoorden: “Ja.”

Twee dagen later, op 26 januari 1996, kreeg ik een telefoontje van mijn zus. Ze zei dat er iets mis was: “Ik denk dat mama dood is.” Die woorden kwamen hard aan. Ik sprong op mijn fiets en moet een snelheidsrecord hebben gebroken, want het leek alsof ik in een oogwenk bij het appartement was. De angst die we hadden, werd werkelijkheid – je was overleden.

Slechts een paar uur daarvoor was je nog bij bingo, vrolijk en grappig zoals altijd. Je zong Het busje komt zo op weg naar huis, een indicatie van je gevoel voor humor, dat je hebt doorgegeven aan mijn zussen, mijn broer en mij.

Wietske Jager werd geboren op 10 december 1935, als dochter van Friese immigranten uit Harkema die naar Geleen in Limburg waren verhuisd.

Hoewel mijn moeder geen formele middelbare schoolopleiding had, sprak ze toch drie talen. Ze leerde mij dat intelligentie niet gelijkstaat aan opleiding. Ze stond altijd open voor iedereen.

Op een dag bracht mijn zus een paar van haar Italiaanse schoonfamilieleden mee naar mijn moeder. Het feit dat mijn moeder geen Italiaans sprak, weerhield haar er niet van om met haar Italiaanse gasten te praten. Ze voegde simpelweg een ‘o’ toe aan elk woord, waardoor het een beetje Italiaans klonk. Dit was niet om hen belachelijk te maken, maar om hen het respect te geven zich welkom te voelen. En weet je, ik ben er bijna zeker van dat ze haar begrepen.

Ongeacht op welk uur van de dag je belde, er was altijd koffie. Er leek ook een eindeloze voorraad soep te zijn. Ze zorgde in haar eentje voor vier kinderen. Tegenwoordig zouden sommige mensen op haar neerkijken omdat ze alleen maar moeder en huisvrouw was. Mensen zouden nu zeggen dat ze geen ambitie had. Ik heb medelijden met die mensen, want zij begrijpen niet de waarde van het echte leven. Mijn moeder begreep dat altijd. Ze gaf nooit op, hoe moeilijk het ook werd. Haar gevoel voor humor en vechtlust heeft ze aan haar kinderen doorgegeven.

Hoewel ze klein van stuk was, had ze de houding van een reus.

Ze stierf op 26 januari 1996. Toen ze haar kist de trap af droegen, begon het te sneeuwen, en die sneeuw bleef een paar weken liggen. Het was duidelijk dat ze bij aankomst in de hemel daar even wat opschudding veroorzaakte.

De kerk was te klein voor de uitvaartdienst. Er stonden rijen mensen buiten de kerk, ondanks de kou. Ze was als een beroemdheid.

English

Mom, this picture of you is typically how people will remember you. In the kitchen, making coffee, ready to make soup and sandwiches.

In that same kitchen you asked me on 24 January 1996, “Ben je gelukkig?” (Are you happy?) Although there isn’t really an accurate translation for gelukkig it is more than just happy it also means are you content or blissful but to all those meanings I could answer, “Yes.”

Two days later on 26 January 1996, I received a call from my sister, saying there was something wrong, “I think mom is dead.” Those words hit me hard. I got on my bicycle, I must have broken a speed record because I appeared to have arrived at the apartment within seconds. The fear we had became a reality—you had died.

Just a few hours before that you were at bingo, cheerful and funny like you always were, singing Het busje komt zo on your way home, an indication of your sense of humour, which you bestowed upon my sisters, my brother and me.

Wietske Jager was born on 10 December 1935, the daughter of Frisian immigrants from Harkema, who moved to Geleen in Limburg.

Although my mother had no formal secondary education, she still spoke three languages. She taught me that intelligence does not equate to education. She was always welcoming to everyone.

One day my sister brought some of her Italian-in-laws to see my mother. The fact that my mother didn’t speak Italian, didn’t stop her from talking to her Italian guests, she simply added an ‘o’ to every word, making it sound a bit Italian. This was not to make fun of them but to give them the respect of making them feel at home. And you know what, I am nearly sure they understood her.

Regardless of what hour of the day you would call, there was always coffee. There also seemed to be an endless supply of soup. She looked after four children on her own. Nowadays some people would look down on her because she was only a mother and a homemaker. People now would say she had no ambition. I pity those people because they didn’t understand the value of real life. My mother always did, she never gave up no matter how hard things got. Her sense of humour and her fighting spirit passed on to her children.

Although she was small in stature, she had the attitude of a giant.

She died on 26 January 1996 when they carried her coffin down the stairs, it started snowing and that snow remained for a few weeks. Clearly, when she arrived in heaven she shook up the place a small bit.

The church was too small for the funeral service. There were queues of people outside the church, despite it being very cold. She was like a celebrity.

Frisian

Mem, dizze foto fan dy is typysk sa’t minsken dy ûnthâlde sille. Yn de keuken, oan it kofjesetten, klear om sop en bôle te meitsjen.

Yn dy selde keuken frege ast my op 24 jannewaris 1996: “Bist lokkich?” Hoewol’t der eins gjin krekte oersetting is foar “lokkich”, betsjut it mear as allinnich bliid wêze; it beslacht ek tefredenens of sillichheid. Mar op al dy betsjuttings koe ik antwurdzje: “Ja.”

Twa dagen letter, op 26 jannewaris 1996, krige ik in telefoantsje fan myn suster. Se sei dat der wat mis wie: “Ik tink dat mem dea is.” Dy wurden kamen hurd oan. Ik sprong op myn fyts en moat in snelheidsrekôr brutsen hawwe, want it like oft ik yn in omsjoch by it appartemint wie. De eangst dy’t wy hienen, waard wier – do wiest ferstoarn.

Mar in pear oeren earder wiest noch by bingo, fleurich en grappich sa’tst altyd wiest. Do songst It buske komt sa op wei nei hûs, in yndikaasje fan dyn gefoel foar humor, datst trochjûn hast oan myn susters, myn broer en my.

Wietske Jager waard berne op 10 desimber 1935, as dochter fan Fryske ymmigranten út Harkema dy’t nei Geleen yn Limburch ferhuzen wienen.

Hoewol’t myn mem gjin formele middelbere skoaloplieding hie, spruts se dochs trije talen. Se learde my dat yntelliginsje net itselde is as oplieding. Se stie altyd iepen foar elkenien.

Op in dei brocht myn suster in pear fan har Italjaanske skoanfamyljeleden mei nei ús mem. It feit dat ús mem gjin Italjaansk spriek, hâlde har net tsjin om mei har Italjaanske gasten te praten. Se tafoege gewoan in ‘-o’ oan elk wurd, sadat it in bytsje Italjaansk klonk. Dit wie net om har belachlik te meitsjen, mar om har it respekt te jaan dat se har wolkom fiele soene. En witst, ik bin der hast wis fan dat se har begriepen.

Unôfhinklik fan hokker oere fan de dei ast belle, der wie altyd kofje. Der like ek altyd in einleaze foarried sop te wêzen. Se soarge yn har ientsje foar fjouwer bern. Tsjintwurdich soene guon minsken op har del sjen, omdat se allinnich mar mem en húsfrou wie. Minsken soene no sizze dat se gjin ambysje hie. Ik haw mei dy minsken te dwaan, want sy begripe net de wearde fan it echte libben. Myn mem begreep dat altyd. Se joech nea op, hoe dreech it ek waard. Har gefoel foar humor en striidlust hat se oan har bern trochjûn.

Hoewol’t se lyts fan postuer wie, hie se de hâlding fan in reus.

Se stoar op 26 jannewaris 1996. Doe’t se har kiste de trep del droegen, begûn it te snijen, en dy snie bleau in pear wiken lizzen. It wie dúdlik dat se by oankomst yn ‘e himel dêr wol wat opskuor feroarsake hie.

De tsjerke wie te lyts foar de útfeartsjinst. Der stienen rigen minsken bûten de tsjerke, nettsjinsteande de kjeld. Se wie as in bekendheid.

Kleine reus ik mis je nog iedere dag

Lytse reus Ik mis dy noch alle dagen