On January 12, 1942 at 13:30 Jan Campert died in the Neuengamme concentration camp of pleurisy.
Most people will never have heard of this man, he was born on August 15 1902 in Spijkenisse a town near Rotterdam in the Netherlands.
He was a journalist, theater critic and writer who lived in Amsterdam.During the German occupation of the Netherlands in World War II Campert was arrested for aiding Jews. He was held in the Neuengamme concentration camp, where he died.
Campert is best known for his poem “De achttien dooden ” (“The Eighteen Dead”), describing the execution of 18 resistance workers (15 resistance fighters and 3 communists) by the German occupier. Written in 1941 and based on an account published in Het Parool, the poem was clandestinely published in 1943 as a poetry card (“rijmprent”) by what would become publishing house De Bezige Bij to raise money to hide Jewish children.
Below is the English translation of the poem followed by the original Dutch version.
The Song of the Eighteen Dead
A cell is but six feet long
and hardly six feet wide,
yet smaller is the patch of ground,
that I now do not yet know,
but where I nameless come to lie,
my comrades all and one,
we eighteen were in number then,
none shall the evening see come.
O loveliness of light and land,
of Holland’s so free coast,
once by the enemy overrun
could I no moment more rest.
What can a man of honor and trust
do in a time like this?
He kisses his child, he kisses his wife
and fights the noble fight.
I knew the task that I began,
a task with hardships laden,
the heart that couldn’t let it be
but shied not away from danger;
it knows how once in this land
freedom was everywhere cherished,
before the cursed transgressor’s hand
had willed it otherwise.
Before the oath can brag and break
existed this wretched place
that the lands of Holland did invade
and for ransom her ground has held;
Before the appeal to honor is made
and such Germanic comfort
our people forced under their control
and looted as a thief.
The Catcher of Rats who lives in Berlin
sounds now his melody,—
as true as I shortly dead shall be
my dearest no longer see
and no longer shall the bread be broke
and share a bed with her—
reject all he offers now and ever
that sly trapper of birds.
For all who these words thinks to read
my comrades in great need
and those who stand by them through all
in their adversity tall,
just as we have thought and thought
on our own land and people—
a day does shine after every night,
as every cloud must pass.
I see how the first morning light
through the high window falls.
My God, make my dying light—
and so I have failed
just as each of us can fail,
pour me then Your grace,
that I may like a man then go
if I a squadron must face.
Het Lied der Achttien Dooden
Een cel is maar twee meter lang
en nauw twee meter breed,
wel kleiner nog is het stuk grond,
dat ik nu nog niet weet,
maar waar ik naamloos rusten zal,
mijn makkers bovendien,
wij waren achttien in getal,
geen zal den avond zien.
O lieflijkheid van licht en land,
van Holland’s vrije kust,
eens door den vijand overmand
had ik geen uur meer rust.
Wat kan een man oprecht en trouw,
nog doen in zulk een tijd?
Hij kust zijn kind, hij kust zijn vrouw
en strijdt den ijdlen strijd.
Ik wist de taak die ik begon,
een taak van moeiten zwaar,
maar’t hart dat het niet laten kon
schuwt nimmer het gevaar;
het weet hoe eenmaal in dit land
de vrijheid werd geeerd,
voordat een vloekbre schennershand
het anders heeft begeerd.
Voordat die eeden breekt en bralt
het miss’lijk stuk bestond
en Holland’s landen binnenvalt
en brandschat zijnen grond;
voordat die aanspraak maakt op eer
en zulk Germaansch gerief
ons volk dwong onder zijn beheer
en plunderde als een dief.
De Rattenvanger van Berlijn
pijpt nu zijn melodie,—
zoo waar als ik straks dood zal zijn
de liefste niet meer zie
en niet meer breken zal het brood
en slapen mag met haar—
verwerp al wat hij biedt of bood
die sluwe vogelaar.
Gedenkt die deze woorden leest
mijn makkers in den nood
en die hen nastaan ‘t allermeest
in hunnen rampspoed groot,
gelijk ook wij hebben gedacht
aan eigen land en volk –
er daagt een dag na elken nacht,
voorbij trekt iedre wolk.
Ik zie hoe’t eerste morgenlicht
door ‘t hooge venster draalt.
Mijn God, maak mij het sterven licht-
en zoo ik heb gefaald
gelijk een elk wel falen kan,
schenk mij dan Uw gena,
opdat ik heenga als een man
als ‘k voor de loopen sta.
I am passionate about my site and I know you all like reading my blogs. I have been doing this at no cost and will continue to do so. All I ask is for a voluntary donation of $2, however if you are not in a position to do so I can fully understand, maybe next time then. Thank you.
To donate click on the credit/debit card icon of the card you will use. If you want to donate more then $2 just add a higher number in the box left from the PayPal link. Many thanks.
History of Sorts 
You must be logged in to post a comment.